«صندلی‌های خالی» منطق چه کسی را تأیید می‌کند؟
تریبون مستضعفین – محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهوری است که از همان ابتدای پذیرش مسئولیت ریاست‌جمهوری در ایران، کانون توجه مردم و رسانه‌های مختلف جهانی قرار گرفت. قطعاً احیای گفتمان انقلاب و امام (ره) و مواضع قاطع به ویژه در مورد اسرائیل و مسئله‌ی هولوکاست و نیز دفاع هوشمندانه از حق مسلم هسته‌ای ایران در جوامع جهانی کافی بود که محمود احمدی‌نژاد را به سرعت به شخصیتی مورد توجه جهانیان قرار دهد.
پوشش کامل و زنده بسیاری از سخنرانی‌های احمدی‌نژاد از شبکه‌های مختلف تلویزیونی و نیز انعکاس مواضع ایشان در صفحات نخست روزنامه‌ها و برگزاری نشست‌های مختلف جهانی برای بررسی دیدگاه‌های رئیس‌جمهور کشورمان در کنار استقبال‌های پرشور و به یادماندنی کشورها در طول سفرهای خارجی، همگی گواه این امر است که جهانیان اهمیت ویژه‌ای به شنیدن مواضع ایران از زیان رئیس‌جمهورش را دارند.
در این میان، سفرهای رئیس‌جمهور کشورمان به آمریکا در طول شش دوره‌ای که صورت گرفته است بیشتر از هر زمان دیگری مورد توجه جهانیان و رسانه‌های نوشتاری و تصویری دنیا بوده است. ارسال درخواست‌های بسیار برای انجام مصاحبه‌های اختصاصی توسط روزنامه‌ها و تلویزیون‌های مشهور و پرمخاطب آمریکایی و اروپایی از ماه‌ها قبل از سفر رئیس‌جمهور کشورمان به نیویورک نشان از اهمیت این سفر و تأثیرگذاری مواضع جمهوری اسلامی ایران بر جامعه جهانی دارد.
اسلام ناب و فرهنگ و آرمان‌های بی‌بدیل انقلاب اسلامی ایران و نقش و قدرت ایران در مناسبات جهانی و منطقه‌ای، ویژگی‌هایی است که باعث شده است هئیت ایرانی در چنین سفرهایی زیر ذربین قرار داشته باشند و مردم و رسانه‌های دنیا مشتاقانه پیگیر شنیدن مواضع رئیس‌جمهور کشورمان باشند. این ویژگی‌های منحصر بفرد و گسترش طیف علاقه‌مندان آن، همان نکاتی که برای سران برخی از کشورهای اروپایی و آمریکایی غیرقابل تحمل بوده است واقعیتی که برای آن‌ها آن‌قدر تلخ و غیرقابل باور است که در طول این سال‌ها همواره تلاش کرده‌اند به نحوی عصبانیت خود را نشان دهند.
ترک سالن سخنرانی رئیس‌جمهور کشورمان تنها راهی است که سران این کشورها در طول این سال‌ها توانسته‌اند انجام دهند! اقدامی که بیشتر از آن‌که اعتراض به سخنران جلسه باشد نشان از روحیه‌ی سران برخی کشورها است که برخلاف ادعاها و ژست‌های تبلیغاتی حتی تحمل شنیدن صدای دیگران را هم ندارند چه رسد به اینکه منطقی برای پیروزی در مناظره و گفتگو داشته باشند.
واضح است کسانی از شنیدن سخنان دیگران فرار می‌کنند و از مناظره و گفتگو طفره می‌روند که قطعاً منطقی برای دفاع از مواضع خود و رد استدلال طرف مقابل خود ندارند و سعی می‌کنند از طریق بازی بچگانه ترک سالن، خود را به نشنیدن بزنند تا مجبور به پاسخگویی نشوند. پیشنهاد مناظره توسط رئیس‌جمهور کشورمان با رئیس‌جمهور آمریکا وعدم پذیرش آن را می‌توان نمونه‌ی بارزی از فرار از واقعیت و عدم پاسخگویی آمریکا دانست.
شاید فرار کنندگان از شنیدن مواضع جمهوری اسلامی و سخنان رئیس‌جمهور کشورمان آنهم در نشست‌های سازمان ملل ( مانند اجلاس هزاره سوم ) – که محلی جز برای شنیدن نظرات دیگر کشورها نیست – این را هم نمی‌فهمند که با این کارشان علاوه بر اینکه ذره‌ای خدشه به سخنران و مواضع او وارد نمی‌کنند از سویی عملاً با اثبات بی‌منطقی خود به خود و کشورشان توهین کرده‌اند و از سویی دیگر ناخودآگاه مواضع سخنران را تأیید کرده‌اند.
بی‌اهمیت وغیرمفید دانستن مواضع ایران برای علت نشنیدن و ترک سالن توسط این کشورها کاملاً غیرقابل پذیرش است چرا که اهمیت شنیدن مواضع ایران از سوی جهانیان و تأثیرگذاری آن برهیچ کسی پوشیده نیست. چرا که اگر مواضع جمهوری اسلامی، تأثیر و اهمیتی نداشت علت صرف هزینه‌های میلیارد دلاری برای نابودی و مقابله با روند گسترش اانقلاب اسلامی چیست؟ این همه مصاحبه‌های مختلف و اصرار خبرنگاران مشهور جهانی برای تنها پرسیدن یک سؤال از رئیس‌جمهور کشورمان چیست؟ مگر جز این است که مخاطبان این غول‌های رسانه‌ای و ملت‌های جهان به این مواضع اهمیت می‌دهند و مشتاقانه خواهان شنیدن این حرف‌ها هستند؟ حرف‌هایی که روز به روز هم حوزه‌ی نفوذ آن بیشتر و بیشتر می شود؛ چه کبک‌صفتان غربی بخواهند و چه نخواهند.
ترک سالن اگرچه امری ناپسند و مورد تأیید نیست اما قطعاً پوشش گسترده‌ی عکس‌های صندلی‌های خالی و فیلم‌های آن در رسانه‌های مختلف – فارغ از اینکه همواره به صورت اغراق آمیز مطرح شده است – باعث می‌شود که درنهایت این اقدام نیز به نفع جمهوری اسلامی ایران تمام شود. چرا که لااقل این پرسش را در ذهن مخاطبان این رسانه‌ها بوجود می‌آورد که مگر مسئولین کشورشان منطقی برای پاسخ به مواضع ایران را ندارند که اینگونه جلسه را ترک کرده‌اند؟! واضح است که «صندلی‌های خالی» برحق بودن منطق جمهوری اسلامی ایران را در جامعه جهانی ثابت می‌کند.
